POEZJA

Wiersze zebrane

Oda do Człowieka

Człowieku!

Wspaniała Istoto!

Tyle mógłbyś zdziałać,

ale pytasz : "Po co?".

Wciąż się zastanawiasz

czy to co chcesz zrobić

w czymś Ci może pomóc

czy raczej zaszkodzi

Szukasz sensu życia

w pytaniach zbłąkany-

-przez co się czujesz

wielce oszukany.

Pomyśl czasem o innych,

że z drugą osobą

więcej możesz zdziałać

i być możesz sobą.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Motyw Miłości w Literaturze

Często o tym myślę, co to znaczy miłość,

jaka w tym słowie kryje się zawiłość.

Często się zastanawiam o prawdzie miłości,

Mickiewicz o tym pisał w wierszu – w „Niepewności”.

Szekspir o niej pisał w swej wzniosłej tragedii,

a Fredro przeciwnie, zabawnej komedii.

O miłości Słowacki w „Balladynie” pisał

i muszę powiedzieć, że świetnie się spisał.

W tragedii Szekspira miłość się ukrywa

i nie wiem, czy można powiedzieć, prawdziwa.

Montecchi i Capuleti nigdy nie są w zgodzie

- współczuję każdemu, kto im stanie w drodze.

Kłócą się między sobą, toczą walki z wrogiem

te rody są zwaśnione nawet z samym Bogiem.

Gdy Romeo i Julia poprzez kłamstwo giną,

Montecchi i Capuleti obarczają się winą,

bo dopiero po tym wszystko zrozumieli,

że to właśnie przez nich młodzi tak zginęli.

Motywy miłości znaleźć można wszędzie,

w sztuce, w prozie, w poezji, gdzie spojrzysz tam będzie.

Będąc jeszcze młodym, trudno ją zrozumieć,

lecz kiedy dorośniesz, kochać będziesz umieć.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Akt żalu za bezmyślne

spowodowanie łez

Smutek - „rana na duszy”

trudno się nawet wzruszyć.

Wszystko przez zwykłą głupotę,

by żałować później... potem.

Nie pomyślałam, zanim się to stało,

ile się może łez przelać – dużo się przelało.

Cierpią ludzie niewinni, którzy są mi bliscy,

bo chcą pomóc jak mogą – różnie – prawie wszyscy.

Nie proszę o nic więcej, jak o przebaczenie,

bym mogła z czystym sercem czekać na zbawienie.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Wielkich dzieł nie niszczy czas

Wielkich dzieł nie niszczy czas,

choćby wróg miał dobić nas,

pozostaną po nas dzieła,

POLSKIE dzieła i nadzieja.

Kiedy przestaliśmy istnieć

nawet z mapy Polskę „zmyto”,

zamiast godnie nas traktować

to zagnali nas w „koryto”.

Dzięki dziełom wszech pisarzy,

choćby Reja, Sienkiewicza,

wygnaliśmy z ziem panicza

zaborców – nieludzkich „korsarzy”.

„Pan Tadeusz” Mickiewicza

to dopiero jest lektura,

kiedy ktoś ją w Polsce czytał

rozpływała się „zła chmura”.

Do dzieł tamtych lat wracamy

i się tylko domyślamy,

dzięki treści, mądrym słowom

trzeba ruszyć dobrze głową,

by zrozumieć co przeżyli

w tamtych czasach, co robili,

by się wyrwać z obcej ręki,

porozwieszać polskie wstęgi,

porozwieszać polskie flagi

i usunąć obce plagi.

Dzięki dziełom takim licznym,

co przetrwały wieków tyle,

będąc wdzięczni ich autorom

wiemy, co to znaczy wolność.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Wiosna ludów

Wiosna ludów,

cóż za słowa?

Nie pojmuje tego głowa.

Lecz ten wierszyk bardzo krótki

rozpędzi zamęt i smutki.

Co tu dużo do gadania,

to rewolucje i powstania.

Pierwszym punktem są przyczyny

powstania tej strasznej zadymy.

- Niemcy, Włochy... to hultaje

zjednoczyć chciały swe kraje;

- Francja, to znów kraj „bezpański”

wprowadza ustrój republikański;

- znowu Włochy, choć północne,

zamieszki prowadziły nocne.

Wznosili okrzyki i różne wołania,

by się uwolnić od obcych władania.

- a znów chłopi z burżuazją,

uwłaszczenia likwidacją,

to znów wprowadzeniem w życie

prowadzili spór obficie;

- problemem była też konstytucja,

ponieważ światem władała korupcja;

- a w dodatku dla nawału

kilka lat nieurodzaju,

lecz skończyć na tym nie wystarczy,

gdyż we wszystkich krajach kryzys gospodarczy.

No a teraz moi mili,

zyski sobie wyliczymy:

- rządy polskie, na życzenie,

dały chłopom uwłaszczenie;

- w Paryżu i we Frankfurcie

uchwalono konstytucję

- a tymczasem w państwie – Francji

wzrosły wpływy burżuazji;

- w Polsce ducha podtrzymano

czym otuchy dodawano.

Na tym chyba zakończymy,

to były zyski oraz przyczyny.

 autor: Edyta Lebiedziewicz

„Rozmowa Polikarpa ze śmiercią”

Magister dici:

Śmierci, czy Ciebie należy się bać?

Czy w twej obecności nie można się śmiać?

Bo jak długo żyję,

tylko dzięki Bogu,

nikt jeszcze przez uśmiech

nie trafił do grobu.

Most dici:

Może przez uśmiech nie, ale z uśmiechem,

ludzie cieszyli się wolnością i niebem.

Bo któż, powiedz mój kochany,

nie chciałby tej ujrzeć Bramy?

Kto nie cieszyłby się z myśli,

że ten „sen” się może ziścić?

A na razie, póki możesz

nie myśl o tym, bo o porze,

która zajdzie Cię znienacka

i tak trafisz w moje łapska,

wtedy już nie będzie wyjścia.

Przygotuj się do odejścia

i z uśmiechem, bo bez niego

trudniej jest osiągnąć Niebo.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Rocznica odzyskania Niepodległości

Wiele miesięcy, wiele dni

spędzonych pod zaborami,

wspomnienia rozlewanej krwi

minęły, już są za nami.

Nie poddaliśmy się bez walki,

walczyła szlachta i ludzie prości,

Polacy jak mogli bronili swej „Arki”,

ponieważ dążyli do niepodległości.

Tymczasem kolejny rok w wolnym kraju

upływa nam szczęśliwie.

Polegli w walce... na pewno są w Raju

i wcale się temu nie dziwię.

autor: Edyta Lebiedziewicz

***

Kiedy jesteś samotny lub chory, zmęczony

pomyśl o tych, co kiedyś nosili korony.

Wydawać by się mogło, że są bardzo szczęśliwi,

lecz serce mieli jak zwierzę, które gonią myśliwi.

Szaty mieli ze złota i służbę przy sobie,

lecz to wszystko znikało, gdy już byli w grobie.

Nikt o nich nie myślał, tym bardziej synowie,

bo: „Jak objąć władzę?” wszyscy mieli w głowie.

Zawsze jednak myślał o nich sam Pan Bóg kochany

i pilnował tego dobrze, by każdy był zapamiętany.

Więc gdy jesteś sam jak palec, to zwróć się do Boga,

aby wskazał Tobie, która w świat radości wiedzie droga.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Najpiękniejszy instrument

Ach ta cudna wiolonczela,

jej piękna barwa wprost onieśmiela,

jej cztery struny brzmią jak

list miłosny

z lekkim pośpiechem pisany do wiosny.

Choć czasem brzęknie, piśnie,

„zakwili”,

już się poprawia,

w tej samej chwili.

Jest niczym promień radosnego słońca,

tak w moim sercu

rozbrzmiewająca.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Zauroczenie

Pierwsze spojrzenie-

- zauroczenie

nie można myśleć

tak trudno mówić

z pięknego snu

się trudno zbudzić.

Miłość bolesna,

jak również piękna

a w jej środku ja

sama – zaklęta.

Jak trudno mi jest

kochać wytrwale,

ale niełatwo

nie kochać wcale.

Jednym spojrzeniem chcesz

z kimś się powiązać,

od pierwszej chwili

kontakt nawiązać.

Nie można tego

poważnie traktować

tym pseudo uczuciem

wciąż się przejmować.

Trudno jest zrozumieć

zjawisko miłości,

gdy sercem kieruje

duch wolnej miłości.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Oda do papierosa

Mój zadymiony

przyjacielu,

co pomogłeś świat

opuścić wielu.

Czemu do ciebie

ciągną moje usta?

Wszak w tobie nie ma nic,

zupełna pustka

ogarnia mnie,

kiedy nie mogę

zaciągnąć się.

Dlaczego? Odpowiedz mi,

choć jeden raz,

czy przyjdą chwile,

przyjdzie na to czas,

gdy wreszcie poczuję

do ciebie odrazę.

Czy to się spełni?

Jeszcze się okaże.

 autor: Edyta Lebiedziewicz

Letni sen

W lecie, gdy słońce

wysoko na niebie

i nikt nie ogląda się

nigdy za siebie,

śnią mi się zawsze

te same obrazy...

gdzie Góry Skaliste,

tam pięciu murarzy

buduje zamek.

Nie wielki, lecz duży,

nie mały, lecz maleńki

i ze wszystkich

królestw świata

dla mnie najpiękniejszy.

 autor: Edyta Lebiedziewicz

Włosy, czyli hair po polski

Dlaczego tak pragnę,

pragnę z całej siły,

zapuścić długie włosy

- nie tylko do szyi.

Najlepiej bym zrobił

z nich pożytek mały

w postaci, ot choćby,

gdyby mi zagrały

zespoły haevymetalowe.

Pytacie: co mnie

dziś chodzi po głowie?

Mógłbym swe włosy

rozpuścić i wtedy,

gdyby spojrzały

na mnie kobiety,

zakręciłbym swymi

włosami. Wspaniały

byłby to widok,

kobiety by mdlały.

Gdy jednak tymczasem

mam łysą kopułkę

mogę tylko pomarzyć

lub kupić perukę.

 autor: Edyta Lebiedziewicz

Są takie dni

są takie dni

mętne nieciekawe

które na długo

w pamięci zostają

wtedy mój umysł

ma zmysły niemrawe

w zwykłej bezczynności

wciąż się usidlając

gdy od czasu do czasu

czuję się fatalnie

mam katar i kaszel

i gorączkę sporą

nic mi nie wychodzi

i uczę się marnie

nazywam ten okres

beznadziejną porą

lecz muszę pamiętać

że zwłaszcza te chwile

gdy zamienią się w przeszłość

wspominam wciąż mile

bo czuję że właśnie

w tych chwilach marności

zbliżam się do Boga

nie ginę w nicości

 autor: Edyta Lebiedziewicz

Rachunek sumienia

brak mi słów

by wyrazić uczucia

brak mi słów

brak wszelkiego przeczucia

duszy mej

brakuje miejsca

by mogła odetchnąć

wyjść z walki zwycięska

me ciało jest

dla niej więzieniem

z wyrzutem

gardzi sumieniem

gdybym tak mogła

te więzy rozerwać

swą cichą duszyczką

moc ciała opętać

lecz cóż mogę zrobić

wszak siła największa

w mej wolnej woli

którą ziemskie ciało

sobie zaprzysięga

 autor: Edyta Lebiedziewicz

Grzeszna miłość

w miłości

nasz świat się pogrąża

w miłości

złudnego pieniądza

ta miłość złą marą

nas nęka

to nasza

doczesna jest męka

 autor: Edyta Lebiedziewicz

Tęsknię

Tęsknię... wciąż,

nadal, bez końca...

z upływem każdego

miesiąca.

Z upływem godzin...

dni... lat... wieczności?

Wciąż tkwię

w bezdennej nicości!

Nicość... czemuś mnie

wybrała,

by próżnia mnie

ogarniała?...

Obłęd...

z tęsknoty tak wielkiej...

a jednak jestem...

czekam i tęsknię.

 autor: Edyta Lebiedziewicz

  

Coś śmiesznego

Co można śmiesznego napisać?

Poemat, sonecik, fraszkę...

lecz cóż ja mam z tego.

Rymu ani widu ani słychu...

Nic... ale może jednak coś

wyskrobię, na tym nudnym,

białym kawałku papieru

urozmaiconym regularną kratką...

Cóż ja mogę napisać śmiesznego?

Lotność mych myśli dusi prostota

długopisu, jak go nazywają, bo

niby tak długo pisze...

dopóki mu się atrament we

wkładzie nie skończy...

No i?...

Cóż ja śmiesznego napisać mogę,

mając do dyspozycji tak proste

i przemijające, jak głupi dowcip,

przedmioty

autor: Edyta Lebiedziewicz

  

Groteskowy obrót świata

Wokoło świat się kręci

mija tyle dni i miesięcy...

czekam, aż przyjdzie ta chwila,

napotkam tego właściwego...

bakcyla... dżumy czy cholery...

w sumie to jedna

i ta sama zaraza.

Ach! Na samą myśl

bierze mnie odraza.

Obcować przyjdzie mi

z innymi tego samego pokroju

tego samego przekroju...

który może być...

podłużny lub poprzeczny.

                                               Powstały wiersz jest groteskowy

                                   i sprzeczny ze wszelkimi

                                   racjonalnymi myślami

            na temat...

                                               Tematu brak...

Po raz kolejny obraca się świat

 autor: Edyta Lebiedziewicz

O obrotach sfer niebieskich

Kręcą się kręcą

sfery niebieskie,

zielone, czerwone

i znów niebieskie.

Oddalają się

to znów wracają,

tworzą łańcuch

i znów się rozdzielają.

Wesoło jest im razem

na zmianę wirują

kręcą się kręcą

bo z tym dobrze się czują.

 autor: Edyta Lebiedziewicz

W powietrzu nad cherubinami

w powietrzu nad Cherubinami

unoszę się

z zamkniętymi oczami

mijam zatłoczone miasta

małe miasteczka i wioski

czuję zapach łąk

miejsc zabaw beztroskich

zostawiam wszystko co kocham

czego nienawidzę również

zostawiam za sobą

teraz już kroczę zupełnie

inną nieznaną mi drogą

która ma swój koniec

w bezgranicznym szczęściu

                                               jednak chwila ta ulotna

                                               mija i znów stąpam twardo

                        po ziemi

                                               i wiem że dopiero miłość

                                               lub śmierć na zawsze to

            zmieni

autor: Edyta Lebiedziewicz

Wiersz o sensownym bezsensie

Bez sensu jest z sensem

pisać o bezsensie

gdyż bezsensowność

wiąże się z sensem

tylko i wyłącznie

w typowym bezsensie.

Sens nadać bezsensownym

treściom to trudne zadanie

dlatego też bezsensu

jest takie poczynanie.

Bez sensu są te słowa...

więc jednak

sens bezsensu zachowany

w jego całej bezsensowności

sprytnie rozpracowany.

Do głębi trzeba

bezsensu sięgnąć

sensu jednak tam nie ma...

tak jak i w tym wierszu.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Idealny mężczyzna

Kocha, lubi, szanuje,

bez sensu nie truje,

nigdy nie krytykuje,

z zadań się wywiązuje,

na rękach wybrankę swą nosi,

za wszystko dziękuje i o wszystko prosi,

dumą się nie unosi;

umie: prasować, gotować,

masować, całować,

nie jest brutalny, wulgarny,

nachalny,

nie leniwy, lecz troskliwy

i dla wszystkich jest życzliwy.

                                               Długo można tu wymieniać

                                   lecz by to było

                                   nie do spełnienia.

autor: Edyta Lebiedziewicz

Wspomnienie JPII

Wielka pustka ogarnęła świat,
już wiadomo kogo wśród nas brak.
Nie płacz proszę nie potrzebne to,
On tu jest choć nie widzimy go.

Nagle jakby zatrzymał się czas
Pragnęliśmy byś był wciąż wśród nas.
Byś nie odszedł, każdy modlił się
Bóg jednak powiedział "Już czas"
i zabrał nam Cię.

Nieraz tak trudno ukryć jest wzruszenie.
Czasem po prostu gryzie nas sumienie,
bo kiedy byłeś z nami to po prostu byłeś...
nie potrafiliśmy zrozumieć, co do nas mówiłeś

A Ty i tak wszystkich nas kochałeś
i wszystkich nas w swoim sercu miałeś.
Nie szczędziłeś czasu dla biednych, czy bogatych,
a szczególnie dla chorych,
tak szczególnie dla tych.

Strach ogarnął świat, gdy go opuściłeś.
Długo nas przez życie prowadziłeś
Teraz mamy iść sami
już nie z Tobą
Lecz czy będziemy wiedzieć,
którą dalej iść drogą?

Jedno już wiemy
Ty wciąż o nas pamiętasz,
i tam w niebie też czas dla nas poświęcasz.
I wierzymy, że wstawiasz się za nami do Boga.
Za życia pokazałeś, która do Niego wiedzie droga.

Ojcze święty,
choć wiemy, że dobrze Ci jest w niebie,
My z modlitwą nigdy nie opuścimy Ciebie.
I choć wiemy, że są przy tobie wszyscy święci,
każdy z nas ma Ciebie ciągle w swej pamięci.

autor: Agata Prus

Limeryki

Siedziała w stodole na sianie,

na perskim jedwabnym dywanie.

Tkanina zniszczona.

A ona zdziwiona,

czemu dywan jest w takim stanie?

autor: Agata Prus

Pewna Pani z miasta Rzym

chciała w śpiewaniu wieść prym.

Lecz jednak śpiewanie,

to było nie dla niej,

nie miała pochwalić się czym

autor: Agata Prus

Pewien znany poeta z Rzymu

nie mógł do Rzymu znaleźć rymu.

Nie raczył się rym

pojawić do "Rzym"

więc stwierdził wyjeżdżam z Rzymu.

autor: Agata Prus